Του Κώστα Γιαννακίδη
Τα Χριστούγεννα έρχονται όλο και πιο νωρίς, λες και είναι ο χρόνος που έχει μικρύνει. Συμβαίνει και αυτό-η ζωή περνάει πια πιο γρήγορα. Όμως είναι και η εορταστική περίοδος που ξεχειλώνει. Τραβιέται από τη δύση του Νοέμβρη μέχρι τον πρώτο καλικάντζαρο. Δεν είναι κακό. Κάπως πρέπει να δουλέψει η αγορά. Και κάπως πρέπει να ξεγελαστούν οι άνθρωποι, να νομίζουν ότι η παρένθεση είναι πιο μεγάλη.
Το ζόρι το τραβάς εσύ που αισθάνεσαι ακόμα στην πλάτη την ανάσα του καλοκαιριού και βλέπεις στην κρεμάστρα καλοκαιρινή μπλούζα σαν γόπα σε τασάκι που ξέχασες να αδειάσεις. Εσύ, που νομίζεις ότι τα περσινά Χριστούγεννα ήταν μόλις χθες, αλλά δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες μισθολογικό δώρο. Ναι, εσύ που σιχαίνεσαι την τραγουδίστρια μπροστά στο δέντρο και δεν σκοπεύεις να αναβαθμίσεις το κινητό σου. Εσύ που αναζητείς συμπόνια όλο το χρόνο για να τη μοιράσεις τώρα που ο οίκτος κάνει μάρκετινγκ. Ξέρω ότι είμαστε πολλοί που έχουμε θέμα με τα Χριστούγεννα. Μπορεί το τραύμα να είναι παιδικό, αλλά η πληγή τώρα αιμορραγεί. Ίσως αν αλλάζαμε το concept της γιορτής να ήταν κάπως καλύτερα. Να λέγαμε ότι φέτος θα γεννηθούν δίδυμα. Μαυράκι. Κορίτσι. Μία έκπληξη τέλος πάντων.
Όπως και αν έχει, τα Χριστούγεννα είναι μία περίοδος που έρχεσαι πιο κοντά στους άλλους και γι΄ αυτό νιώθεις μόνος. Επίσης είναι η εποχή που οι θεσμικές μας συλλογικότητες προσπαθούν να φορέσουν κανένα χαμόγελο της προκοπής. Ξέρετε για τι σας λέω, για τις γιορτές των Δήμων. Τόση ώρα φλυαρώ, αλλά εκεί θέλω να καταλήξω. Οι Δήμοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν γιορτές. Στο προηγούμενο σύμπαν στόλιζαν το κιτς με μπάλες και άφηναν λυκόσκυλα να μιμούνται τον Σινάτρα. Ηλιθιότητες για απελπισμένους. Μόνο που τώρα είμαστε όλοι απελπισμένοι. Και από το να ανακοινώνουν περικοπές στα εορταστικά μπάτζετ, οι Δήμοι, μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο. Να στήσουν εορταστικές εκδηλώσεις που να προωθούν τη δικτύωση των ανθρώπων. Εν ανάγκη ας δικτυωθούν και οι Δήμοι μεταξύ τους. Και να καλέσουν τους δημότες στο δρόμο. Να φάμε φασολάδα όλοι μαζί, να πούμε καμιά βλακεία, να τραγουδήσουμε τη μιζέρια μας και να διασκεδάσουμε τον πόνο μας. Και μετά, όλοι μαζί, αγαπημένοι και μισομεθυσμένοι, να στολίσουμε το δένδρο. Αλλά, όχι, να μην κρεμάσουμε μπάλες. Α, όχι. Εγώ ξέρω ποιους θέλω να κρεμάσω. Καλά Χριστούγεννα αδέρφια.
Via : www.protagon.gr
