του Σ. Καπάκου
Η ΥΠΟΘΕΣΗ με τον λεγόμενο δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή δεν είναι μια απλή υπόθεση λάθους διότι αφορά έναν ολόκληρο λαό. Κατά παράδοξο τρόπο, μάλιστα, ενώ το ΔΝΤ, έστω με τον τρόπο του, είπε «συγγνώμη, λάθος», δεν έχουν πράξει το ίδιο η ΕΚΤ και η Κομισιόν. Σιγήν ιχθύος τηρεί και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος, ενώ συνήθως είναι λαλίστατος όταν πρόκειται να δικαιολογήσει τη σκληρή λιτότητα και τη δραματική μείωση του κράτους.
ΕΚΤ, ΚΟΜΙΣΙΟΝ και Τράπεζα της Ελλάδος θα έπρεπε όχι μόνο να ζητήσουν συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, αλλά και να προβούν στις αναγκαίες προσαρμογές ακόμη κι αν δεν εγκαταλείψουν την καταστροφική πολιτική που συνθλίβει την κοινωνία. Φαίνεται ότι το ΔΝΤ, κάτω από την πίεση των αναπτυσσόμενων χωρών, αναγκάζεται να βάλει λίγο νερό στο κρασί της σκληρής λιτότητας, ενώ αντιθέτως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εμφανίζονται ως διαπρύσιοι υποστηρικτές των ζόμπι της οικονομίας που απομυζούν την εργασία και την περιθωριοποιούν μέσω της μαζικής ανεργίας.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συμπεριφέρονται ως τα ορφανά του Μίλτον Φρίντμαν υπερθεματίζοντας στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού. Ακόμη και ο πιο σημαντικός εκφραστής του, όμως, εφόσον παρέμενε πιστός στο παραγωγικό κεφάλαιο, πιθανότατα θα έκανε δεύτερες σκέψεις αν βρισκόταν αντιμέτωπος με το ελληνικό πρόγραμμα. Ο Φρίντμαν, στην ομιλία του στη βρετανική Βουλή το 1980, μιλούσε για «ήπια μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης», τις οποίες αποδεχόταν ως παρενέργειες προκειμένου μειωθεί ο πληθωρισμός και «να αυξηθούν οι επενδύσεις και η ανάπτυξη», πράγμα που θα είχε ως αποτέλεσμα την ισορροπία της απασχόλησης.
ΟΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ υποστήριζαν ότι «η οικονομία σταθεροποιείται στην πλήρη απασχόληση», επομένως οι επιπτώσεις θα είναι προσωρινές. Φρόντιζαν βεβαίως να κρύβουν -όχι με ζήλο, είναι αλήθεια- ότι για να ισορροπήσει η οικονομία στην πλήρη απασχόληση έπρεπε «η τιμή της εργασίας να αφεθεί ελεύθερη, ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση». Μπορεί αυτή η πολιτική να είναι λανθασμένη και βαθιά ταξική, όμως ακόμη και ο Φρίντμαν ίσως να έφριττε βλέποντας τα ορφανά του να επιδίδονται -ως σύγχρονοι ζηλωτές- στην καταστροφή της πραγματικής οικονομίας και στην κατρακύλα της τιμής της εργασίας. Στην περίπτωση του ελληνικού προγράμματος η μεν ύφεση αγγίζει το 25% του ΑΕΠ, ενώ η ανεργία και οι μειώσεις αποδοχών το 30%. Αυτά προφανώς δεν αποτελούν «ήπια μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης», αλλά οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ κυβέρνηση και τρόικα, προκειμένου να επιτύχουν μείωση του ελλείμματος, έχουν επιβάλει υπερδιπλάσια δημοσιονομική προσαρμογή. Μέχρι το τέλος του 2012 τα μέτρα ήταν συνολικά 23% του ΑΕΠ (50 δισ. ευρώ), ενώ η μείωση του ελλείμματος μόλις 9% του ΑΕΠ (23 δισ. ευρώ). Αξίζει δε να σημειωθεί ότι το υπουργείο Οικονομικών, στην εκτίμηση του 2010, είχε πέσει έξω σχεδόν 40 ποσοστιαίες μονάδες στις προβλέψεις του για το χρέος. Ακόμη κι αν παραβλέψουμε τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις στην εργασία, το πρόγραμμα αυτό έπεσε έξω παρά τα δύο “κουρέματα” μέχρι σήμερα, πράγμα που επίσης δείχνει ότι οι επιπτώσεις στην οικονομία, δηλαδή ο λεγόμενος πολλαπλασιαστής, όχι μόνο δεν είναι το 0,5 των συνολικών περικοπών, αλλά υπερδιπλάσιος. Δηλαδή για κάθε περικοπή ενός ευρώ «σκοτώνονται» περίπου δύο ευρώ από την ελληνική οικονομία.
Ο ΚΕΪΝΣ, ένας μετριοπαθής οικονομολόγος, ανέβαζε τον οικονομικό πολλαπλασιαστή στην πατρίδα του, τη Βρετανία, στο δύο έως τρία, ενώ υποστήριζε ότι η τιμή του θεωρητικά φθάνει στο πέντε! Δηλαδή, αν ένας εργαζόμενος με μισθό 1.000 ευρώ κατανάλωνε το 80% του εισοδήματός του για την αγορά αγαθών και το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι πολίτες της χώρας, ο πολλαπλασιαστής μπορούσε να φτάσει ακόμη και στο 5, πράγμα που σημαίνει ότι η επενέργεια στην παραγωγική διαδικασία μπορεί να είναι πενταπλάσια. Επειδή όμως αγοράζονταν και εισαγόμενα προϊόντα και επιβάλλονταν φόροι, ένα μέρος του πολλαπλασιαστή χανόταν. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο διάσημος οικονομολόγος, οι ιδέες του οποίου έχουν πλέον εξοστρακιστεί από τη σκέψη των ζόμπι που κυριαρχούν στην Ευρώπη, ενώ ήταν θιασώτης του ελεύθερου εμπορίου, προέτρεπε τους πολίτες να προτιμούν τα εγχώρια αγαθά επειδή η κατανάλωσή τους έχει μεγαλύτερο πολλαπλασιαστή για την οικονομία.
Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ στην πραγματικότητα θεωρείται ως επένδυση, υπό την προϋπόθεση ότι κατευθύνεται σε προϊόντα με υψηλό πολλαπλασιαστή για την οικονομία και όχι σε παρασιτικές ή πελατειακές δραστηριότητες. Όσοι επιμένουν ότι το πρόβλημα της χώρας μας ήταν ότι οι Έλληνες κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαν, κρύβουν τη μισή αλήθεια. Το στερεότυπο αυτό έχει βάση μόνο στον βαθμό που κατανάλωναν ξένα προϊόντα ή χωρίς υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία. Η ανασυγκρότηση της χώρας δεν θα οικοδομηθεί πάνω στο «σκότωμα» της κατανάλωσης, αλλά στον προσανατολισμό της σε προϊόντα και υπηρεσίες με υψηλό πολλαπλασιαστή για την παραγωγική οικονομία. Γι’ αυτό πολλές φορές η οικονομική μεγέθυνση δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας και αύξηση της απασχόλησης.
Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ «σκοτώνει» την οικονομία, στην πραγματικότητα μειώνει τα δημόσια έσοδα και αυξάνει το χρέος αφού προκαλεί ύφεση. Το δράμα είναι ότι στην περίπτωση της Ελλάδας όλα αυτά συμβαίνουν σε υπερθετικό βαθμό, σαν κάποιος να θέλει να εκδικηθεί τους πολίτες της χώρας. Όταν τα ζόμπι σου φάνε το μυαλό, θα σου φάνε και την οικονομία…
Via : www.avgi.gr
