του Δημήτρη Νικολακόπουλου
Η Ελλάδα, ω του θαύματος, διάβηκε πλέον τον… Ρουβίκωνα της κρίσης, χάραξε μια πορεία χωρίς επιστροφή προς την οικονομική ανάκαμψη, θέτει τα θεμέλια για την παραγωγική της ανασυγκρότηση και άρχισε να προσελκύει ξένα κεφάλαια για την ανάπτυξη. Ακόμη και ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, υπήρξε σαφής: «Το 2013 θα είναι η τελευταία χρονιά ύφεσης και η χώρα απέφυγε το ρίσκο του Grexit».
Ολα αυτά, θα πείτε, είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινά. Κι όμως έχουν αρχίσει να διακινούνται ευρέως από τους άλλοτε τυφλούς υποστηρικτές του Μνημονίου, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το κλίμα άλλαξε άρδην για τη χώρα μας μετά την εκταμίευση της δόσης-μαμούθ τον περασμένο Δεκέμβριο. Δεν λαμβάνουν όμως υπόψη τους, ή καλύτερα αποσιωπούν εσκεμμένα, τρεις βασικούς παράγοντες:
Πρώτον, παρά τα μέτρα τα οποία ελήφθησαν και εξακολουθούν να λαμβάνονται στο πλαίσιο του Μνημονίου 3 προκειμένου να εκταμιευθούν οι δόσεις, δεν εδόθη λύση στο χρέος της χώρας, γεγονός που ωθεί ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να ζητεί μετ’ επιτάσεως ένα νέο κούρεμα (της τάξης του 20%).
Δεύτερον, τα χρήματα της δόσης-μαμούθ διοχετεύθηκαν στο σύνολό τους σχεδόν για την αποπληρωμή των δόσεων και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς να υπάρχουν απτές εγγυήσεις ότι αυτές με τη σειρά τους θα ανοίξουν τις κάνουλες της χρηματοδότησης ώστε να κινηθεί η πραγματική οικονομία.
Τρίτον, η συνταγή της λιτότητας, παρ’ ότι είναι αδιέξοδη, όπως ομολογούν με τον πλέον επίσημο τρόπο ακόμη και οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, είναι παρούσα και η ύφεση βαθαίνει με νέα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα, όπως είναι το νέο σύστημα φορολόγησης αλλά και το νέο «χαράτσι» στα ακίνητα.
Η καλλιέργεια όμως κλίματος αισιοδοξίας, παρ’ ότι δεν εκφράζει την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, υπηρετεί καθαρά πολιτικούς στόχους. Αυτό ερμηνεύει ίσως και το γεγονός ότι οι διαπιστώσεις αυτές κατεβλήθη προσπάθεια να ενδυθούν και με την εγκυρότητα δημοσκοπικών «ευρημάτων», τα οποία αφενός μεν δίνουν πόντους στη Ν.Δ. και αφετέρου προδιαγράφουν κατά κύριο λόγο τη στήριξη της κοινής γνώμης απέναντι στη θεωρία του «νόμου και της τάξης» που επιχειρεί να επιβάλει ο πρωθυπουργός, ώστε να εκφράσει και να συσπειρώσει το «μεσαίο αστικό χώρο», που ερμηνεύεται ως προϋπόθεση για την παραμονή του κόμματός του -με οποιονδήποτε μανδύα- στην κυβερνητική εξουσία.
Οι ισορροπίες, παρά ταύτα, που διαμορφώνονται στο παρασκήνιο παραμένουν εξαιρετικά λεπτές. Στην πολιτική, κυρίαρχο ρόλο παίζει, ως γνωστόν, ο συσχετισμός των δυνάμεων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το αν, λοιπόν, ο Α. Σαμαράς θα κατορθώσει να παγιώσει την εικόνα που τον θέλει κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή εξαρτάται εν πολλοίς και από τον τρόπο που θα αντιδράσει η αντιπολίτευση. Κι αυτό σε μια συγκυρία στην οποία θέτει τη σφραγίδα της η τρίτη πράξη του ελληνικού δράματος, που είναι η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Via : www.enet.gr
