Η κατασκευασμένη φωτογραφία της Μέρκελ με τα αίματα –υποτίθεται των θυμάτων της επίθεσης στο Βερολίνο– παντού, στα χέρια, το πρόσωπο, το σακάκι, που ανήρτησε ο ακροδεξιός Ολλανδός πολιτικός Γκέερτ Βίλντερς, εικονογραφεί με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο τον διχασμό που βιώνει η Ευρώπη και το κάθε κράτος ξεχωριστά, με αφορμή το προσφυγικό, που πολλοί επιχειρούν να συνδέσουν στενά με την τρομοκρατία. Πρόσφατη έρευνα του Pew Research Center σε 10 ευρωπαϊκές χώρες (μεταξύ τους και η Ελλάδα) έδειξε ότι σε οκτώ από αυτές, που αντιπροσωπεύουν το 80% του ευρωπαϊκού πληθυσμού, το ήμισυ των ερωτηθέντων απάντησε ότι η άφιξη προσφύγων μεγαλώνει την πιθανότητα τρομοκρατικού κινδύνου στη χώρα τους. Στην Ουγγαρία, μάλιστα, το ποσοστό άγγιξε το 76% και στην Πολωνία το 71%. Ραγδαία προξενείται ένα κύμα τρόμου που πυργώνεται και σκάει πάνω σε όλους τους πρόσφυγες – και στους αρμούς της ευρωπαϊκής συνοχής.
Το ζήτημα είναι περίπλοκο. Ναι, έχει συμβεί τρομοκράτες να εισδύσουν στην Ευρώπη αναμεμειγμένοι με τους πρόσφυγες, όμως εκείνοι δεν ήταν πρόσφυγες, ήταν τρομοκράτες. Οι πρόσφυγες βρίσκονται συνήθως στην αντίπερα όχθη, έφυγαν από τη χώρα τους για να προστατευτούν και από αυτό το είδος τρομοκρατίας. Από την άλλη, μεταξύ κυρίως της δεύτερης γενιάς μεταναστών έχουν δημιουργηθεί εκκολαπτήρια στρατολόγησης και έχει προκληθεί ανάποδη ροή – Ευρωπαίων προς το Ισλαμικό Κράτος και έπειτα ξανά επιστροφή στην Ε.Ε., ή έχουν οργανωθεί χτυπήματα από Ευρωπαίους μοναχικούς λύκους· ενώ δεν μπορούν να αποκλειστούν νέοι πυρήνες ριζοσπαστικοποίησης. Ωστόσο δεν γίνεται να ταυτιστεί το προσφυγικό με το τρομοκρατικό, όπως δεν γίνεται να βαφτιστεί μια ολόκληρη κοινωνία εγκληματική επειδή σ’ αυτήν έχουν παρεισφρήσει εγκληματίες.
Ο φόβος οδηγεί στις υπερβολές που μπορεί να εκθρέψουν λάθος συναισθήματα μεταξύ των προσφύγων, πράγμα που επιδιώκει το Ι.Κ. Ενας παροξυσμικός φαύλος κύκλος που ξερνά φυλετικό μίσος και αίμα. Μια φρικίαση που απομονώνει την αντίληψη από το αντικείμενό της.
Και η ψυχραιμία φαντάζει κάτι προσωρινό, ενδεδυμένο με το φαίνεσθαι του πιο προφανούς ψεύδους. Διότι η πραγματική επιλογή είναι η υπερβολική οχύρωση, η άρνηση υποδοχής, οι διακρίσεις, ένα ευρωπαϊκό απαρτχάιντ, που δεν εκμηδενίζει τις απειλές, αντίθετα προάγει τη βαρβαρότητα σε στάση ζωής. Και φουντώνουν εκατέρωθεν η μισαλλοδοξία, το μένος, το λεπίδι και η φωτιά, οι φρικαλεότητες, τα πολλαπλά σφαγεία. Η Ευρώπη δεν έχει πρόβλημα μόνο οικονομικής σύγκλισης, αλλά και πολιτισμικής. Οι ενδελεχείς έλεγχοι και οι πολιτικές ενσωμάτωσης δεν αρκούν. Χρειάζονται απείρως περισσότερα εντός κι εκτός Ε.Ε. από τα κοινά μέτρα, που, όταν μάλιστα ημι-εκτελούνται ελαττωματικά, εκπίπτουν σε μια διαδοχή «ναών» που αφιερώθηκαν σε προσχήματα. Σε κάθε νέο χτύπημα, νέα χαρακώματα, νέα γκέτο, νέο πέρασμα από τη λογική στην παράκρουση, δηλαδή στην ταύτιση της προσφυγιάς με την τρομοκρατία. Απειλώντας τη συναρπαστική, αν και κοπιαστική, ενωσιακή περιπέτεια με ένα αδόκιμο τέλος.
Via : www.kathimerini.gr
