Από τη σφαίρα στο κεφάλι, στους 16 του κόσμου

Είναι ο πιο νέος κόουτς που κάθεται σε πάγκο ομάδας του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είναι και ο μόνος που πέρασε έξι χρόνια από τη ζωή του με μια σφαίρα στο κεφάλι και επτά χρόνια στους Harlem Globetrotters, πριν γίνει «ο καλύτερος ασίσταντ κόουτς των ΗΠΑ», στην κατηγορία «έως 40 χρόνων».

Ο Ορλάντο Αντίγκουα ανέλαβε τη Δομινικανή Δημοκρατία, όχι γιατί δεν είχε κάτι άλλο να κάνει, αλλά για να δημιουργήσει υποδομές που θα βοηθούν τα ταλέντα κατ’ αρχάς να εντοπίζονται και μετά να αναδεικνύονται. Αν μη τι άλλο, ξέρει πόσο σημαντικό είναι να δίνεις ευκαιρίες. Εκείνος είχε δυο που ήταν… ζωτικής σημασίας. Διαβάστε την εκπληκτική ιστορία του κόουτς που οδήγησε τους Δομινικανούς στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Γεννήθηκε (το 1973) στη Δομινικανή Δημοκρατία, χώρα καταγωγής του πατέρα του, Orlando Sr. Η Πορτορικανή μητέρα του, Damaris πήρε (τη δεκαετία του ’70) τα τρία της αγόρια και μετακόμισαν στη New York. Για την ακρίβεια, στο Bronx, σε διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια. Το ένα το ενοικίαζε, για να υπάρχει ένα κάποιο σταθερό εισόδημα. Και τα τρία της παιδιά τελείωσαν το St. Raymond High School. «O πατέρας τους εμφανιζόταν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε… τα παιδιά ήξεραν το πρόσωπο του. Αλλά στην ουσία, ποτέ δεν ήταν κοντά τους», εξήγησε χρόνια αργότερα η μητέρα του Orlando, η οποία ακόμα και σήμερα (στα 60 της) εργάζεται ως καθαρίστρια στο Plaza Hotel του Μanhattan. Όχι γιατί υπάρχει ανάγκη -πια-, αλλά γιατί έτσι έχει μάθει. Αυτό που έκανε ήταν να αφήσει τη βραδινή δουλειά (bartender σε δομινικανό κλαμπ της πόλης).

Το 1988, κατά την επιστροφή στο σπίτι του από μια βραδιά Ηalloween (τα παιδιά πηγαίνουν πόρτα, πόρτα στις γειτονιές για να trick or treat -επί της ουσίας, συλλέγουν γλυκίσματα), είδε κάποιους άνδρες να τσακώνονται με κάτι παιδιά, μπροστά σε ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά. Μαζί με τον κολλητό του, πλησίασαν λίγο περισσότερο για να έχουν καλύτερη οπτική. Ο Orlando ανέβηκε σε προφυλακτήρα αυτοκινήτου για να βλέπει καλύτερα. Κάποιος πέταξε ένα αβγό προς την εστία του τσακωμού, ένας άνδρας γύρισε, έβγαλε όπλο και πυροβόλησε. Μια σφαίρα (διαμετρήματος 0.22 της ίντσας) κατέληξε στο κεφάλι του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας και για κάποια χιλιοστά δεν τον «βρήκε» στο αριστερό μάτι. Αμέσως ειδοποιήθηκε η αστυνομία, έφτασε το ασθενοφόρο και από εκεί θυμόταν μόνο να του επαναλαμβάνουν μια φράση: «Μην κλείνεις τα μάτια σου. Σκεφτόμουν πως αν τα κλείσω, θα νικήσει το σκοτάδι. Ότι όσο έβλεπα, δεν θα πέθαινα».

Αμέσως μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο (τα αδέλφια του, που ήταν μόνα στο σπίτι, ενημερώθηκαν δια τηλεφώνου και ξέσπασαν σε κλάματα), μπήκε στο χειρουργείο (πριν την αναισθησία παρακάλεσε τους νοσοκόμους να πουν στη μητέρα του πως δεν είχε πεθάνει), αλλά οι γιατροί έκριναν πως θα ήταν πολύ μεγάλο ρίσκο να αφαιρέσουν το βλήμα. Το πρώτο πράγμα που ρώτησε, όταν άνοιξε τα μάτια του ήταν «αν θα μπορέσω να παίξω ξανά μπάσκετ. Είχα περάσει ήδη δυο χρόνια στην ομάδα του σχολείου μου και ένιωσα πως αυτή ήταν η ευκαιρία που είχα για να κάνω κάτι, στη ζωή μου. Ενδεχομένως και ο μόνος τρόπος που είχα για να σπουδάσω«.

Η απάντηση ήταν θετική και δυο εβδομάδες αργότερα, επέστρεψε στα γήπεδα. Μαζί του και δεκάδες δημοσιογράφοι που έτρεχαν πίσω από κάθε βήμα του, διότι ήταν το παιδί που είχε δεχθεί σφαίρα στο κεφάλι. «Αυτή η δημοσιότητα έκανε πολύ καλό σε εμένα, αλλά και την ομάδα μου. Θεωρώ ότι ήμουν πολύ τυχερός, αν βγάλουμε στην άκρη το διάστημα που πέρασα στο νοσοκομείο. Η εμπειρία ήταν πολύτιμη, αφού είχα τη δυνατότητα να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπιζα τη ζωή, ενώ ήμουν ακόμα πολύ μικρός. Μου έδωσε μια άλλη προοπτική. Με έκανε να εκτιμήσω περισσότερο τους συγγενείς και τους φίλους μου, μαζί και το πάθος που είχα για το μπάσκετ».

Ως τελειόφοιτος, επελέγη για την All American ομάδα, έκανε συλλογή ατομικών βραβείων και πήρε υποτροφία από το University of Pittsburgh, όπου έζησε μια εξαιρετική τετραετή καριέρα -αρχής γενομένης από το 1991-, μέρος της οποίας «πέρασε» ως αρχηγός της ομάδας (σκόραρε συνολικά 930π. και ευστόχησε σε 117 τρίποντα, που είναι η 11η καλύτερη επίδοση στην ιστορία). Τα καλοκαίρια δεν καθόταν. Έπαιζε στις λίγκες του Πουέρτο Ρίκο και της Δομινικανής Δημοκρατίας. Το 1994 θα επέστρεφε στο χειρουργείο, για να αφαιρέσει τη σφαίρα, γιατί υπέφερε από δυνατούς πονοκεφάλους, ενώ αιμορραγούσε από το αυτί. Συμπτώματα, που αρχικά είχαν αποδοθεί σε βουτιές που είχε κάνει στα νερά της Καραϊβικής (προς Πουέρτο Ρίκο μεριά), το καλοκαίρι που προηγήθηκε της τελευταίας του χρονιάς στο κολέγιο. Η αιτία ωστόσο, ήταν άλλη. «Αρχικά μου έδωσαν αντιβίωση, αλλά ο πόνος έγινε χειρότερος. Δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ. Οι άνθρωποι στο Pitt μου προγραμμάτισαν αναλυτικές εξετάσεις. Οι γιατροί με ρώτησαν αν είχα ποτέ τραύμα στο κεφάλι. Τους απάντησα πως έχω σφαίρα. Μια ώρα αργότερα, αυτή θα έβγαινε από το αυτί μου«.

Η μητέρα του, Damaris και τα αδέλφια του, Omar και Oliver

Την περίοδο που τα φώτα των ΜΜΕ ήταν ακόμα πάνω στο «παιδί που δέχθηκε σφαίρα στο κεφάλι και ζει», η οικογένεια του «έχασε» το σπίτι της και έμεινε στο δρόμο. Ως ο μεγαλύτερος από τα τρία αδέλφια, έπαιζε το ρόλο του πατέρα απ’ όταν θυμόταν τον εαυτό του. Πεινούσαν τα αδέλφια του; Εκείνον θα έβρισκε ή θα έφτιαχνε κάτι να τα ταΐσει. Περνούσαν δύσκολα στους δρόμους -όταν έπαιζαν στη γειτονιά; Έμπαινε στη μέση και διευκόλυνε την καθημερινότητα τους. Δεν έπαιρναν καλούς βαθμούς; Τους απαγόρευε τις εξόδους, έως ότου τους βελτιώσουν. Ήταν λοιπόν, και αυτός που κράτησε τη φαμίλια ενωμένη, ενόσω προσπαθούσε να πάρει πίσω το σπίτι. Πώς; Έγινε Globetrotter. Διόρθωση: έγινε ο πρώτος ισπανόφωνος (Λατίνος) παίκτης των Globetrotters, ο πρώτος που δεν ήταν μαύρος, στην 52ετη ιστορία τους -έως τότε, έτσι;

Όταν τελείωσε με την τριτοβάθμια εκπαίδευση (του πήρε έως τον Δεκέμβριο του 1995, αλλά τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη μητέρα του και πήρε πτυχίο στις κοινωνικές επιστήμες) είχε διάφορες επιλογές. Μπορούσε να παίξει εκτός συνόρων, να κάνει προπονήσεις με ομάδες του ΝΒΑ, αλλά δεν υπήρχε κάτι δεδομένο. Μόνο ενδιαφέρον και ενδεχόμενα. Εκείνος έπρεπε όμως, να βρει άμεσα δουλειά «γιατί παλεύαμε για την επιβίωση μας. Περάσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές. Όλες οι οικογένειες αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Συναντούν εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν. Ευτυχώς, ήμουν δίπλα σε θετικούς ανθρώπους, οι οποίοι με βοήθησαν να ανταποκριθώ στην πρόκληση. Βοήθησαν τα αδέλφια μου και εμένα να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα».

 Οι πρώτοι που του έκαναν επίσημη πρόταση ήταν οι Τrotters. Όπως ομολόγησε «ποτέ δεν περίμενα ότι θα γίνω μέλος της «μαγικής ομάδας». Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα«. Μάλιστα, όταν τον ενημέρωσαν για τις διαθέσεις τους, τους ρώτησε «είστε σίγουροι ότι είμαι εγώ ο τύπος με τον οποίον θέλετε να μιλήσετε;». Ήταν και έγινε ο «Hurricane», παρατσούκλι που του έδωσαν για τις κινήσεις τους και την ταχύτητα του. «Αρχικά σκέφτηκα πως ένας μήνας θα ήταν αρκετός. Ο ένας μήνας, όμως, έγινε δυο μήνες, τρεις μήνες και τελικά έμεινα στην ομάδα επτά χρόνια». Στο μεσοδιάστημα (για την ακρίβεια, το 1998) έγινε μέλος του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της Δομινικανής Δημοκρατίας, στον πάγκο της οποίας επέστρεψε το 2011, ως συνεργάτης του Τζον Καλιπάρι. Πριν αποφασίσει να κλείσει το κεφάλαιο των Harlem Globetrotters, σκεφτόταν ποιο θα ανοίξει. Ακολούθησε το παράδειγμα του αδελφού του, Όλιβερ, ο οποίος είχε επιλέξει την προπονητική. Το Mt. Lebanon High School του έδωσε την πρώτη ευκαιρία. Για την ακρίβεια, ο Joey David που τον κάλεσε κοντά του για τη σεζόν 2002-03. Το καλοκαίρι του 2013 δέχθηκε την πρόσκληση των δικών του ανθρώπων, των Panthers του Pittsburgh («και όταν ήμουν στους Globetrotters, δεν είχα φύγει από την πόλη. Αυτό το πανεπιστήμιο μου έδωσε τη δυνατότητα να πάρω πτυχίο, εδώ συνάντησα θαυμάσιους ανθρώπους. Έχω tattoo τον πάνθηρα, στον ώμο μου, για να μου θυμίζει πως όπου και αν πάω, πάντα θα είμαι ένας Pitt Panther»). Στα πέντε χρόνια που πέρασε εκεί, τους βοήθησε να διαμορφώσουν το 132-40 για γενικό ρεκόρ, να φτάσουν το 55-27 στην Big East Conference και να ζήσουν πέντε σερί σεζόν, με σερί 20 διαδοχικών νικών.

Αν ξεχώρισε για κάτι, ήταν η δυνατότητα του να βρίσκει ταλέντα. Για αυτό τον κάλεσαν οι Memphis Tigers το 2008 και μαζί του «έχτισαν» το καλύτερο πρόγραμμα τριετούς διάρκειας, στην ιστορία τους στην Division I. Κάτι που σε αριθμούς μεταφράστηκε σε 104 νίκες, από το 2005 έως το 2008 και μια θέση στους Sweet 16 του NCAA, το 2009. Τότε ήταν που του χτύπησαν την πόρτα οι Kentucky Wildcats, του Τζον Καλιπάρι. Ο Αντίγκουα ήταν εκείνος που είχε αναλάβει να βρει και να φέρει στην ομάδα ό,τι καλύτερο υπήρχε εκεί έξω. Αν τα κατάφερε; Επί των ημερών του, το UΚ βρέθηκε για τέσσερις «τάξεις», στην κορυφή των επιλογών -και σε back to back Final Four. Έπαιζε το ρόλο του «μεγάλου αδελφού» και φρόντιζε να τους οδηγεί, εντός και εκτός παρκέ και να τους προσφέρει ό,τι χρειάζονταν, για να μη νιώθουν την έλλειψη των δικών τους ανθρώπων, να μην τους λείπει το σπίτι τους.

Πώς ήξερε τι έπρεπε να κάνει; «Χρησιμοποίησα τη δική μου δεύτερη ευκαιρία, στη ζωή για να τους βοηθώ. Πιστεύω πως όλοι έχουν προβλήματα, όλοι αντιμετωπίζουν εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν. Είτε αυτό είναι μια σφαίρα στο κεφάλι ή ένα διάστρεμμα ή πρόβλημα στο γόνατο. Όλοι έχουν ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν, που πρέπει να ξεπεράσουν. Το κίνητρο και το πόσο συγκεντρωμένος είσαι στο στόχο σου, είναι συνήθως αυτά που σε βοηθούν να συνεχίσεις να προχωράς. Μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, δεν υπάρχει».

Via :  www.sport24.gr