του Βασίλη Πάικου
Ο όρος «ψήφος κατά συνείδηση» είναι, έτσι κι αλλιώς, ατυχής. Γιατί η ψήφος παρέχεται πάντα κατά συνείδηση. Και στις περιπτώσεις της «χαλαρής» συνείδησης, και πάλι έτσι είναι. Ακόμη κι όταν ο πολίτης – εκλογέας επιλέγει ν’ ακολουθήσει την λεγόμενη κομματική γραμμή, να μην αποκλίνει από την «κομματική πειθαρχία», και τότε η συνείδησή του το υπαγορεύει. Κανείς, μ’ άλλα λόγια, δεν λέει τώρα θα βάλω στο ράφι τη συνείδησή μου και θα πορευτώ αναλόγως.
Και τα μέλη της κομματικής οργάνωσης και της αντίστοιχης δημοτικής κίνησης της ΔΗΜΑΡ Πειραιώς, με επικεφαλής τον Ηλία Τζαννετουλάκο, τη συνείδησή τους άκουσαν όταν, διαπιστώνοντας το αδιέξοδο της δικής τους αυτόνομης προσπάθειας, αποφάσισαν να συνταχθούν ενεργά με το «Λιμάνι της Αγωνίας» του Θοδωρή Δρίτσα. Εκτιμώντας τις αντικειμενικές συνθήκες και, προπάντων, το εκλογικό τοπίο όπως διαμορφώθηκε στο Λιμάνι. Και μη θέλοντας να παραμείνουν αδιάφοροι και ανενεργοί σε ό,τι τεκταίνεται στην Πόλη τους. Πρόκειται για μια βαθύτατα πολιτική επιλογή, γενναία σε κάθε περίπτωση. Πρόκειται για επιλογή πολιτικής συνείδησης.
Από την άλλη μεριά, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ συνέστησε «ψήφο κατά συνείδηση» στον Πειραιά. Αποδοκιμάζοντας κατ’ ουσίαν την επιλογή της τοπικής της οργάνωσης. Επέλεξε, μ’ άλλα λόγια, την τακτική των ίσων αποστάσεων απέναντι στον Μιχαλολιάκο, στον Μώραλη και στον Δρίτσα. Ίσες αποστάσεις από ένα κόμμα της αριστεράς, απέναντι σ΄ έναν καραμπινάτο δεξιό, απέναντι στον εκπρόσωπο του Μπερλουσκονισμού, στον αντ’ αυτού του Μαρινάκη, στην επιχείρηση διαχείρισης του εκλογικού αγώνα και αύριο του Δήμου με ποδοσφαιρικούς αλλά και μεγαλοεπιχειρηματικους όρους, και απέναντι στον υποψήφιο της αριστεράς. Όχι της δικής της αριστεράς, αλλά της αριστεράς. Όταν μάλιστα αυτή η αριστερά εκφράζεται από το «Λιμάνι της Αγωνίας», την δημοτική παράταξη που στήσανε πριν από χρόνια σημερινά ηγετικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ μαζί με συντρόφους τους που τώρα βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όταν επικεφαλής είναι ο Θοδωρής Δρίτσας, προσωπικότητα γενικώς, και πέραν της αριστεράς, αποδεκτή και, πάντως, κάθε άλλο παρά πολωτική και διχαστική.
«Ψήφο κατά συνείδηση» λοιπόν στον Πειραιά από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ. Αλλά τι σόι «συνείδηση» μπορεί νάναι αυτή που βάζει στην ίδια ζυγαριά τον Μιχαλολιάκο, τον Μώραλη και τον Δρίτσα. Και η κομματική ζυγαριά να τους βγάζει ισοβαρείς. Ώστε να αιτιολογούνται οι ίσες αποστάσεις.
Φαίνεται όμως πως η «αποχή», το «λευκό», το «παρόν», η τακτική των ίσων αποστάσεων, η αποφυγή ανάληψης καθαρής πολιτικής ευθύνης επί παντός, έχει πλέον γίνει δεύτερη φύση για την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ. Την στοιχειώνει και την καθορίζει. Για να την οδηγήσει σήμερα σε στρατηγικό αδιέξοδο. Στην κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού που, καταφανώς, αντιμ
ετωπίζει. Με άμεση συνέπεια την δημοσκοπική της καχεξία. Και ίσως τη δοκιμασία της πολιτικής της επιβίωσης.
Α ναι, η «ψήφος κατά συνείδηση» στον Πειραιά, μετράει την ίδια την πολιτική συνείδηση της ΔΗΜΑΡ. Και, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, τη βρίσκει ελλειποβαρή…
Via : www.athina984.gr
