Ο φόβος, ως εργαλείο χειραγώγησης από την ελληνική δεξιά, επιστρέφει

Η καταφυγή στα συναισθήματα των ψηφοφόρων είναι πάντα ένας ασφαλής δρόμος για τον ηγέτη ο οποίος κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου δεν επιθυμεί τόσο να πείσει για τα δικά του προσόντα όσο να αποθαρρύνει, με όποιο κόστος, την προτίμηση προς τον άμεσο ανταγωνιστή του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελίσσεται σε μέγα θιασώτη αυτής της μεθόδου, ίσως γιατί κουβαλά στο πολιτικό του dna τα γονίδια της ελληνικής δεξιάς η οποία πάντα είχε την τάση να παίζει με τα ταπεινότερα των ενστίκτων των ανθρώπων.

Εξηγούμαστε περισσότερο: Στην περιοδεία του στην Πελοπόννησο, και ιδίως κατά την παραμονή του στη Μεσσηνία (παραδοσιακό προπύργιο της Νέας Δημοκρατίας και της συντηρητικής παράταξης ανέκαθεν) ο Πρωθυπουργός επιχείρησε να γιγαντώσει το φόβο των ακροατών του με δύο βασικά επιχειρήματα. Πρώτον τόνισε ότι εφόσον εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόσει το πρόγραμμά του «θα χρεωκοπήσουμε σ’ ένα μήνα και θα γυρίσουμε πίσω στα μνημόνια». Δεύτερον επεσήμανε ότι «αν τα κουκιά βγαίνουν ο Τσίπρας θα επιχειρήσει μία «πολιτική τερατογένεση» παρακάπτοντας το πρώτο κόμμα και προσπαθώντας να σχηματίσει μία κυβέρνηση με υπουργό Οικονομικών τον Βαρουφάκη και κυβερνητικό εκπρόσωπο τον Αντώναρο».Δεν έχει καμία σημασία ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Ούτε να χρεοκοπήσουμε πρόκειται αν ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόσει το πρόγραμμά του (που δεν το λες και τόσο ριζοσπαστικό σε τελική ανάλυση) ούτε ένα πιθανό νέο κυβερνητικό σχήμα θα έχει υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη (ενδεχόμενο που έχει αποκλείσει πολλάκις και ο ίδιος ο επικεφαλής του ΜεΡΑ 25). Αρκεί να μεταδίδεις στις ψυχές των πολιτών. Αν, δε, οι πολίτες είναι και συντηρητικοί εκ φύσεως (όπως κατ’ εξοχήν συμβαίνει με τον κόσμο που συνήθως ακούει live τον Πρωθυπουργό) τότε η επιτυχία είναι ακόμα πιο σίγουρη.

Ο κ. Μητσοτάκης μάλιστα, σωστά εκπαιδευμένος από την κατά βάση αμερικανική ομάδα επικοινωνιολόγων του, χρησιμοποιεί και τις σωστές λέξεις-κλειδιά. Η χρεοκοπία και το μνημόνιο είναι ίσως οι πιο αρνητικά φορτισμένες λέξεις της προηγούμενης δεκαετίας για τους Ελληνες. Τα τρομολογάγνα ΜΜΕ τις χρησιμοποίησαν χιλιάδες φορές για να φοβίσουν, τα κόμματα τις ενέταξαν-αναγκαστικά-στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν στον Τύπο γι’ αυτές.

Επίσης ο Πρωθυπουργός «παίζει» και με τα πρόσωπα. Στο δικό του σύμπαν αλλά και σ’ αυτό το ψηφοφόρων του ο Γιάνης Βαρουφάκης θα είναι πάντα ο άνθρωπος που έκλεισε τις τράπεζες και επιχείρησε να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Η δαιμονοποίηση του Ελληνα καθηγητή οικονομικών έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, ήδη από τις ημέρες που βρισκόταν στον υπουργικό θώκο, αλλά και τώρα, 8 χρόνια μετά, κάνει πολύ καλά τη δουλειά της.

Γιατί όμως ο κ. Μητσοτάκης φέρνει και πάλι το φόβο, ως συναίσθημα στις ψυχές των ψηφοφόρων; Διότι γνωρίζει πολύ καλά (και αν δεν τον γνωρίζει ο ίδιος, το γνωρίζουν οι σύμβουλοί του) ότι το ακραίο συναίσθημα του φόβου «ακινητοποιεί» το κοινό και με τις κατάλληλες δόσεις προπαγάνδας το οδηγεί στις «σωστές» επιλογές.

Το περιέγραψε έξοχα σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο NEWS 24/7 o καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος: «Ο φόβος εδραιώθηκε με την πανδημία που όρισε την μεγαλύτερη περίοδο της παρούσας διακυβέρνησης. Ωστόσο, ο φόβος μετά το καλοκαίρι του ’21 δίνει τη θέση του στην αποστροφή και την ανασφάλεια μαζί. Για το λόγο αυτόν γύρισε μπούμερανγκ. Ο φόβος είναι το πιο ακινητοποιητικό πολιτικό συναίσθημα. Σε παγώνει.» είχε τονίσει χαρακτηριστικά.

Ακόμα, λοιπόν, και αν γύρισε μπούμερανγκ, ειδικά μετά την τραγωδία των Τεμπών, ο πειρασμός να τον χρησιμοποιήσει και πάλι ο Πρωθυπουργός ως μέθοδο πειθούς ήταν πολύ μεγάλος για να τον αρνηθεί. Και φυσικά δεν τον αρνήθηκε.

Υπάρχουν βέβαια, όπως τονίσαμε και παραπάνω, και ιστορικά χαρακτηριστικά σ’ αυτήν την προτίμηση. Τα τελευταία..70 χρόνια, η ελληνική δεξιά επιστρέφει ξανά και ξανά στην τρομοκράτηση του εκλογικού σώματος. Πριν από τη Χούντα κρεμόταν ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των πολιτών ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», μετά τη Χούντα ο κίνδυνος αυτός προσωποποιήθηκε στη μορφή του Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος υποτίθεται ότι μετά την εκλογή του το 1981 θα έπαιρνε τα σπίτια των δεξιών κτλ. Στον αιώνα μας η απειλή ονομάζεται Τσίπρας και Βαρουφάκης. Το έργο ανέβηκε, όχι με μεγάλη επιτυχία το 2015, ξανανεβαίνει τώρα με άλλο σενάριο.

Σε κάθε περίπτωση ο στόχος ήταν ο ίδιος. Το «πάγωμα» του κοινού, όπως το περιέγραψε ο Χριστόπουλος. Ο φοβισμένος, «παγωμένος» πολίτης είναι πανεύκολα χειραγωγήσιμος και σχεδόν απόλυτα πειθήνιος. Οσο περισσότεροι φοβισμένοι, τόσο το καλύτερα γι’ αυτόν που εργαλειοποιεί το εν λόγω συναίσθημα.

To μεγάλο ερώτημα για τον κ. Μητσοτάκη και την κυβερνώσα παράταξη είναι γιατί επιλέγουν το συγκεκριμένο μονοπάτι ενώ υποτίθεται ότι προηγούνται σταθερά στις δημοσκοπήσεις. Τι ανάγκη έχει ο πρώτος να φοβίσει τους ψηφοφόρους; Η απάντηση είναι δύσκολη. Η διαφορά πάντως, ακόμα και σε πολλές «φιλικές» για την κυβέρνηση δημοσκοπήσεις, κάθε άλλο παρά μεγάλη είναι ενώ στα αστικά κέντρα φαίνεται ότι το κυβερνών κόμμα αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στο να πείσει.

Μία ματιά στο σαββατιάτικό πρωτοσέλιδο των «Νέων» θα αρκούσε: «Προβληματισμός στο Μαξίμου, χαμηλές πτήσεις της ΝΔ και της κυβέρνησης σε Αττική και Θεσσαλονίκη». Στις περιφέρειες της Αττικής και της Θεσσαλονίκη ψηφίζουν περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες. Αρα, τα πράγματα μπορεί να μην πηγαίνουν όπως τα είχαν σχεδιάσει ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του. Ο φόβος, εκτός από τα έρημα, φυλάει και την εκάστοτε εξουσία…

Πηγή :https://www.news247.gr