Β.Παπαστεργίου : Η εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη, ενός ανθρώπου που «ανακάλυψε» (όπως και πολλούς άλλους…) ο Αλέξης Τσίπρας, παντελώς άγνωστου μέχρι τον περασμένο Μάη και παντελώς ξένου προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, απέκτησε μια απροσδόκητη δυναμική.

Νομίζω για τους τελείως λάθος λόγους.

Στο πρόσωπο του Κασσελάκη ένα μέρος της πληγωμένης εκλογικής (και όχι κομματικής) βάσης του ΣΥΡΙΖΑ νομίζω ότι βρίσκει έναν τρόπο να τιμωρήσει την ιστορική στελέχωση του κόμματος που κατά την γνώμη της ευθύνεται για τις εκλογικές συντριβές. Επίσης, πράγμα κάπως ακόμα πιο ανορθολογικό, χρεώνει στους άλλους υποψηφίους, που υπήρξαν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μια απροσδιόριστη «προδοσία» του παραιτηθέντα ηγέτη. Μια πραγματικά παράδοξη ανάγνωση, καθώς κανένας από τους άλλους υποψηφίους προέδρους – κακώς κατά την γνώμη μου – δεν παρέκκλινε επί της ουσίας ποτέ από την κομματική γραμμή ούτε αμφισβήτησε ποτέ τον Τσίπρα.

Όμως η ανάγκη για μια «μαγική λύση» που θα απαντήσει στην συνεχιζόμενη κακοδαιμονία του ΣΥΡΙΖΑ και η τιμωρητική εμμονή προς τα παλιά στελέχη φαίνονται ακατανίκητες.

Έτσι, η εκλογική (επαναλαμβάνω) βάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμη να διαπράξει μια συλλογική αυτοχειρία βοηθούντος και του καταστατικού που άλλαξε κατ’απαίτηση του (εξαφανισμένου) παραιτηθέντος προέδρου, ρευστοποίησε το κόμμα και διευκόλυνε την μετατροπή του σε προσωπικό μηχανισμό με την συναίνεση μεγάλου μέρους όσων σήμερα καλούνται να υποστούν τις συνέπειες.

Αυτό που προσωπικά με έχει εντυπωσιάσει στον Κασσελάκη (πέρα από το πράγματι εντυπωσιακό coming out σε σχέση με την σεξουαλικότητά του, που πρέπει πράγματι να του πιστωθεί) είναι η ελαφρότητα με την οποία κινείται.

Ενδεικτικά και μόνο: μέσα στις λίγες μέρες που κρατά η παρουσία του στο προσκήνιο μας ενημέρωσε ότι η οικογένειά του καταστράφηκε από το παραδικαστικό κύκλωμα, ενώ κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά και οπωσδήποτε όχι από τις δικαστικές αποφάσεις που ήρθαν στην δημοσιότητα.

Εμφανίζεται ως αυτοδημιούργητος, ενώ μετέχει σε εταιρείες από κοινού με τον πατέρα του.

Από τα λίγα πράγματα που θεώρησε ότι πρέπει να μάθουμε για αυτόν είναι ότι διακρίθηκε σε μαθηματικό διαγωνισμό όταν ήταν μαθητής, όπου μάλιστα – όπως μας είπε στο βίντεο με το οποίο παρουσίασε την υποψηφιότητά του – νίκησε και τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης!

Όχι και πολύ σοβαρά όλα αυτά. Η νεολαία – με την οποία κάθομαι συχνά – λέει ότι όλα αυτά, μαζί με τις συνεχείς αυτοαναφορές, είναι ελαφρώς κριντζ. Νομίζω ότι κάτι ξέρει.

Επιστέγασμα όλων αυτών το κακόγουστο σόου στην Μακρόνησο για το οποίο γράφει πολύ σωστά κάποια πράγματα στην σημερινή ΕφΣυν ο Στρατής Μπουρνάζος

Βλέπω τέλος δίπλα του να διαγκωνίζονται – όχι, θα έχαναν! – διάφορες εκφράσεις του παλιού και του νέου αυριανισμού, ο Πολάκης, ο ξάδελφος Τσίπρας, ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ (και νυν βαρκάρης για τις ανάγκες του βίντεο κλιπ στην Μακρόνησο) και άλλα όχι τόσο ελκυστικά για μένα στελέχη. Ένας λόγος παραπάνω για να είναι κανείς – το λιγότερο – πάρα πολύ επιφυλακτικός.

Ξέρω ότι η ανάγκη του κόσμου να βρει μαγικές λύσεις στα σύνθετα προβλήματα της αριστερής πολιτικής μπορεί να είναι ακατανίκητη. Η Αριστερά τρώει σφαλιάρες παντού – με την εξαίρεση της Λατινικής Αμερικής – και ο κόσμος της από κάπου θέλει να πιαστεί. Ο δρόμος όμως, όπως δείχνει τόσο η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής όσο και η ανοδική πορεία του 2008-2015 εδώ και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι τελείως διαφορετικός: δουλειά στα κινήματα, έμφαση στην υπεράσπιση της εργασίας. Και όχι η επιστροφή στον μεσσιανισμό με την μορφή της ψήφου σε έναν άνθρωπο με ασαφές παρελθόν, μηδενικό δείγμα γραφής σε θέσεις ευθύνης και μια διακηρυγμένη πρόθεση να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι σαν το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα.

Θα μπορούσαν να μην με ένοιαζαν πολύ όλα αυτά, στο κάτω κάτω της γραφής ας κοιμηθούν έτσι όπως έστρωσαν, θα έλεγε κανείς.

Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Η κριτική αριστερά, αυτό που αργότερα ονομάστηκε ανανεωτική αριστερά, έχει στην χώρα μας μια ιστορία που ξεκινά από την δεκαετία του 50, την αμφισβήτηση του ζαχαριαδισμού, την κριτική στις ανατολικές χώρες, την Επιθεώρηση Τέχνης. Αυτό το ρεύμα μετά το 68 πήρε πολιτικές εκφράσεις (ΚΚΕ εσ, ΕΔΑ), διασπάστηκε, μετεξελίχτηκε και μεταλλάχθηκε, τροφοδότησε πρακτικά όλους τους πολιτικούς χώρους από την ΝΔ έως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Ένας πυρήνας όμως, ανθρώπων και ιδεών, συνεχίζει να υπάρχει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, με τα πολλά προβλήματά του, με την ήττα του 2015 και (παρά) τις διαψεύσεις της κυβερνητικής θητείας του 2015-2019.

Αυτόν τον κόσμο τον σέβομαι παρά τις κατά καιρούς διαφωνίες μας.

Και μαζί με αυτούς υπάρχει ένα πλέγμα ιδεών και νοημάτων, με εργαλεία και σύμβολα, όπως η Αυγή, ο ραδιοσταθμός «το Κόκκινο», τα ΑΣΚΙ, το Ινστιτούτο Πουλαντζάς και άλλα πολλά.

Προσωπικά δεν θέλω να φανταστώ – γιατί ξέρω! – τι περιμένει όλον αυτόν τον κόσμο στην περίπτωση επικράτησης της επελαύνουσας ελαφρότητας.

Η Ιταλική εμπειρία της ρευστοποίησης αρχικά της κομμουνιστικής και στην συνέχεια της αριστερής ταυτότητας, μας το υπενθυμίζει.

Κι αυτό δεν είναι αδιάφορο.

Πριν τρεις μήνες, ο Στέφανος Κασσελάκης στην Καθημερινή μας ενημέρωσε ότι «Πριν από τρεις μήνες, πήρα την απόφαση να ασχοληθώ ενεργά με τις ελληνικές εθνικές εκλογές, ως ένα σύντομο διάλειμμα μεταξύ δύο κεφαλαίων στην επιχειρηματική μου καριέρα» (μπορείτε να δείτε εδώ το άρθρο)

Ας ελπίσουμε να μείνει εκεί το πράγμα.