Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Φτάνοντας στην Δεκελείας και περνώντας την υπογειοποίηση είναι φανερό πως η περιοχή έχει ξαναβρεί εκείνο τον παλμό και τη ζωντάνια που έμοιαζε να είχε εγκαταλείψει από το 2003 και μετά. Η διαφορετική δομή του γηπέδου μπερδεύει κάποιον που θυμάται τους παλιούς χώρους, αλλά πολύ γρήγορα γίνεται οικείος.
Μπροστά στον μεγάλο Αετό που είναι υπέροχη ατραξιόν υπάρχει και το καφέ και το στιλβωτήριο. Αμέσως θυμήθηκα πως το πρωτάκουσα σε μια κουβέντα του 2013 με τον Δημήτρη Μελισσανίδη (στον οποίο η ιστορία θα αποδώσει σίγουρα το τεράστιο μερίδιο που του αντιστοιχεί για να γίνει γήπεδο στη φυσική έδρα της ομάδας) και τότε μου φαινόταν παράταιρο, ωστόσο βλέποντας το διαπίστωσα πόσο απόλυτα ταιριαστό είναι.
Τα ονόματα όλων των περιοχών από τις περιοχές της Μικράς Ασίας και του Πόντου, βγαίνουν διαρκώς μπροστά σου είτε στις θύρες είτε μπαίνοντας στο γήπεδο στους εσωτερικούς χώρους στα ασανσέρ και στις αίθουσες.
Η εκπληκτική δημιουργία του γλύπτη Παναγιώτη Τανιμανίδη με το ποδοσφαιρικό παπούτσι που είναι στην κεντρική είσοδο, όπου μέσα περικλείονται εικόνες και αναμνήσεις της προσφυγιάς, αλλά και της νέας εποχής που έφεραν οι άνθρωποι είναι μια συγκλονιστική εικόνα!
«Το παπούτσι που δεν φόρεσες», όπως το ονομάζει ο δημιουργός, όλοι εκείνοι που κουβάλησαν μαζί τους μνήμες και τις κράτησαν ζωντανές! Η κιβωτός της προσφυγογειτονιάς γεματη από εικόνες και αγάπη και νότες από τα τραγούδια που τους συντρόφευαν! Από το «Τσάμπασιν», το «Τζιβαέρι», το «Στο ‘πα και στο ξαναλέω», το «Από ξένο τόπο και αλαργινό» ένα κομποσκοίνι της μουσικής μας παράδοσης που μπόρεσε να κρατήσει ενωμένο έναν ολόκληρο κόσμο!
Περπατώντας στα σκαλοπάτια των αποδυτηρίων για να βγεις στον αγωνιστικό χώρο αντιλαμβάνεσαι, γιατί επελέγη αυτή η διαρρύθμιση.
Μόλις εμφανιστείς στο γήπεδο και αποκτήσεις οπτική επαφή με τις εξέδρες αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως σε μια μέρα ή βραδιά που θα είναι γεμάτο η εικόνα θα είναι έντονη!
Πέρασα από τα επίσημα και από τα δημοσιογραφικά στα οποία φυσικά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και στάθηκα αρκετή ώρα στις φωτογραφίες που δείχνουν παλιές στιγμές από την πορεία του συλλόγου, και κάνοντας και ένα τσεκάρισμα στη μνήμη μου.
Η συνάντηση με τον Οκόνσκι ήταν η αφορμή όπως ανέφερα και παραπάνω, αφού η πολωνική τηλεόραση είχε έρθει για να κάνει γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει και εκεί που μίλησα ακριβώς δίπλα μου βρισκόταν η αφίσα του. Είδα μετά από πάρα πολύ καιρό τον Χρήστο Βασιλόπουλο και τον Σταύρο Σταματή που έπαιξαν μαζί με τον Πολωνό άσο που η ΑΕΚ είχε αποκτήσει από το Αμβούργο, με περίπου 1.200.000 δολάρια μεγάλο ποσό για την εποχή!
Είχα να δω αρκετό καιρό και τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, με τον οποίο εκτός από φωτογραφίες τα είπαμε και λίγο και θυμηθήκαμε και ένα παιχνίδι, σε αυτό το γήπεδο στο οποίο παίξαμε αντίπαλοι!
Ήταν το 1981, εκείνος ακόμα εν ενεργεία στην ΑΕΚ αγωνίστηκε μαζί με τον Κώστα Νεστορίδη και τον Μίμη Δομάζο με την ομάδα των ηθοποιών. Ήταν συμπαίκτης με τον Θανάση Βέγγο, τον Σωτήρη Μουστάκα τον Χάρρυ Κλιν, και εγώ ως 19χρονος, μπήκα αλλαγή στη θέση του Γιώργου Λιάνη με την ομάδα του δημοσιογράφων, όπου μάλιστα είχα σκοράρει τα δυο νικητήρια γκολ στις καθυστερήσεις μπροστά στην παλιά σκεπαστή!
«Σε έβαλαν να με μαρκάρεις αλλά ούτε με έβλεπες» γέλασε ο Ντούσκο και είχε δίκιο, αφού προσπαθούσα να πάω κοντά του, αλλά πάντα ήταν ένα βήμα πιο γρήγορος σε σκέψη και κίνηση!
«Έβαλα τα γκολ και κερδίσαμε» του λέω, «ναι αλλά είχα βγει όμως» μου απάντησε γελώντας!
Πριν φύγω από το γήπεδο έκανα μια κουβέντα και με τον άνθρωπο που οργανώνει το μουσείο της ΑΕΚ, Γεράσιμο Γασπαρινάτο, και αντιλήφθηκα πόσο αγαπά αυτή την ιερή αποστολή που ανέλαβε προσπαθώντας να συγκεντρώσει τρόπαια, αντικείμενα και φανέλες που απλώνονται σε μια διαδρομή σχεδόν 100 χρόνων και σε μια χώρα που η αίσθηση της ιστορικότητας, δυστυχως, λείπει στον χώρο των σπορ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όμως η αποφασιστικότητά του. Αυτή η αποστολή του να συγκεντρώσει η ομάδα μέσα στο μουσείο ό,τι περισσότερο μπορεί από την ιστορία της, είναι βέβαιο πως βρίσκεται σε καλά χέρια.
Και μιας και μιλάμε για μουσείο μέχρι να γίνει το… κανονικό πήγα από τη «Νέα Βυζαντινή Γωνιά», περίπου 150 μέτρα πιο μακριά από το γήπεδο. Εκεί ο ιδιοκτήτης, Στρατής Μενίδης, έχει δημιουργήσει μόνος του ένα μικρό μουσείο με απίθανα συλλεκτικά κομμάτια και φανέλες εποχής, με δημοσιεύματα και πρωτοσέλιδα από περιοδικά, που σε αφήνει άφωνο. Από εκεί πέρασε και ο Οκόνσκι, έπειτα από τη συνέντευξη, υπογράφοντας ένα εξώφυλλο περιοδικού που έχει σε κάδρο ο Στρατής ο οποίος μου εξηγούσε πως παρά πολλά απο αυτά που κοσμούν το μαγαζί, τα έχει βρει μ’ ανταλλαγές από άλλους συλλέκτες ή ακόμα και αγοράζοντας σε δημοπρασίες γιατί «η ΑΕΚ ειναι στο αίμα και στην καρδιά μου», όπως πολύ εύγλωττα μου εξήγησε, δείχνοντάς μου μια κάρτα με χαρτάκι ποδοσφαιριστή από τσιγάρα που χρονολογείται από το 1928!
Βγαίνοντας από τη «Νέα Βυζαντινή Γωνιά» κοίταξα και πάλι την περιοχή βλέποντας πως απέκτησε ξανά στους παλιούς ρυθμούς της. Η εικόνα του σταδίου περιμετρικά, είναι κι αυτή κάτι το ξεχωριστό, αφού από μόνη της έχει μία αρχιτεκτονική που την κάνει να διαφέρει.
Εύχομαι ειλικρινά το ελληνικό ποδόσφαιρο να βιώσει ανάλογες εικόνες συγκίνησης, όπως στα εγκαίνια της OPAP Arena – Αγιά Σοφιά και με άλλα καινούργια γήπεδα. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως μόνο μέσα από τέτοιες καταστάσεις μπορούμε να έχουμε μία ελπίδα να βελτιώσουμε και το γενικότερο επίπεδο!
Πηγή : https://www.bnsports.gr
