Το ερώτημα το βλέπουμε να έρχεται και να ξανάρχεται σε κάποιες δημοσκοπήσεις, στις περισσότερες. «Επιλέγετε την παραμονή στην Ευρωζώνη πάση θυσία;» Και η απάντηση σπάει ρεκόρ κατάφασης και παραλογισμού. Σε ποσοστά πάνω από 70% οι Έλληνες πολίτες απαντούν ότι ναι, πάση θυσία στην Ευρωζώνη.
Και οι μεν δημοσκόποι ποτέ δε μπήκαν τον κόπο να εξηγήσουν τι εννοούν μ’ αυτή την υπέρτατη ανοησία, το «πάση θυσία». Όσο για τους ερωτώμενους πολίτες, πολύ αμφιβάλλω αν το δοκίμασαν ποτέ με τη λογική τους, πριν απαντήσουν…
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Και πρώτα – πρώτα, τι πάει να πει «πάση θυσία»; Και, επί τέλους, «πάση θυσία» τίνος; Της χώρας; Του λαού της; Του καθενός από μας; Και αυτή η περίεργη δοτική τού «πάσα» ως προς τη θυσία, τι ακριβώς σημαίνει; Και ώς πού μπορεί να φτάσει; Δηλαδή αν σου πουν ότι θα σου κόψουν το χέρι, το πόδι, το αυτί, θα σου βγάλουν το μάτι προκειμένου να παραμείνεις στο ευρώ, εσύ συναινείς; Ή, επί το ρεαλιστικότερο, θα μείνει άνεργο και το τελευταίο μέλος της οικογένειάς σου που είχε ακόμη δουλειά. Ή η σύνταξή σου από τα όρια της φτώχειας που βρίσκεται σήμερα θα πέσει κάτω από τα όρια του εξευτελισμού. Ή το αφεντικό σου θα μπορεί, από δω και πέρα, να σε βάζει να δουλεύεις «ήλιο με ήλιο», και να σου πετσοκόβει την αμοιβή όποτε γουστάρει, και να σε απολύει «ομαδικά», μαζί με άλλους διακόσιους. Και το κράτος να σου έχει φτιάξει έναν νόμο τέτοιο που, στην ουσία, να σου απαγορεύει να απεργήσεις. Όμως όλες αυτές οι θυσίες γίνονται προκειμένου να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη. Εσύ συναινείς; Το δέχεσαι; Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτό σημαίνει «Ευρωζώνη πάση θυσία». Τώρα, αν εσύ άλλα καταλαβαίνεις, και κατά 70% απαντάς «ναι πάση θυσία», κακό το κεφαλιού σου. Γιατί τι έχουν καταφέρει οι καλοθελητές με τούτα και με κείνα; Έχουν καταφέρει να αναγάγουν το ευρώ και τη «ζώνη» του σε θρησκευτικό δόγμα. Απέναντι στο οποίο χρωστούμε λατρευτικού χαρακτήρα εκδηλώσεις. Απέναντι στο οποίο οφείλουμε πίστη και αφοσίωση, δίχως όρους και προϋποθέσεις, δίχως επιφυλάξεις, δίχως τίποτα…
Στα εικονίσματα…
Ε, λοιπόν, ναι, αυτό πάνε να μας περάσουν. Και σε μεγάλο βαθμό το έχουν καταφέρει. Ότι το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα όπως όλα τ’ άλλα, επινοηθέν προκειμένου να συμβάλει όσο γίνεται καλύτερα στην εξασφάλιση της ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών. Πρόκειται για θρησκευτικού χαρακτήρα σύμβολο, δογματικών μάλιστα προδιαγραφών. Έτσι ώστε πίστευε τυφλά σ’ αυτό «και μη ερεύνα». Είναι γι’ αυτό που, αν θυμάστε, κόντεψε να σχισθεί το καταπέτασμα του ναού όταν ο Τσίπρας είχε τολμήσει κάποτε να πει ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ». Ε, όχι λοιπόν, για τους πιστούς του οπαδούς και φετίχ είναι το ευρώ, και εικόνισμα το κάνουμε, και στο πυρ το εξώτερον οι εικονοκλάστες. Περί αυτού πρόκειται, έτσι πορευόμαστε, σε τέτοιου είδους ράγες μάς έχουν τοποθετήσει. Κι όποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει, και εθνοπροδότη τονε λες. Χαλαρά.
Κι εν τω μεταξύ, στ’ όνομα του ευρώ, της «ζώνης» που το περιβάλλει, και της «πάση θυσία» παραμονής σ’ αυτήν, μας ζητάνε πάλι και τι δεν μας ζητάνε. Την Άρτα με τα Γιάννενα και τον ουρανό με τ’ άστρα, επίσης. Μας ζητάνε και τι δεν μας ζητάνε, κι όλο ανεβάζουν τον πήχη, μέχρι να δώσουν περιεχόμενο και υπόσταση σ’ αυτό το «πάση θυσία». Ώστε να κυριολεκτούμε λέγοντάς το. Μας ζητούν να μην επιστρέψουμε επ’ ουδενί στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Μας ζητούν να απελευθερώσουμε τις ομαδικές απολύσεις. Μας ζητούν να ελαστικοποιήσουμε κι άλλο, έως το μη περαιτέρω, τις εργασιακές σχέσεις. Μας ζητούν να θέσουμε -κατ’ ουσίαν- υπό απαγόρευση το απεργιακό δικαίωμα. Μας ζητούν να μην επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό στα όρια της στοιχειώδους επιβίωσης. Μας ζητούν να πετσοκόψουμε (διά των επικουρικών) κι άλλο τις συντάξεις. Στα έσχατα όρια της ανθρώπινης αναξιοπρέπειας. Μας ζητούν, μας ζητούν, και τι δεν μας ζητούν. Κι όλ’ αυτά, όχι επειδή έχουν ή προσδοκάται να έχουν δημοσιονομικό αντίκρισμα. Ούτε επειδή θα καταστήσουν, κάποτε, ανταγωνιστικότερη την ελληνική οικονομία. Έχουν μετρηθεί επανειλημμένως και πολλαπλώς τα σχετικά και εκτιμώνται ως άκρως αναποτελεσματικά. Το επιχειρούν, το απαιτούν μάλλον για καθαρά «ιδεολογικούς» λόγους. Προκειμένου να εξοβελισθούν από την καρδιά της Ευρώπης τα πάσης φύσεως «σοσιαλίζοντα» κατάλοιπα. Προκειμένου να σπάσουν κάποια περίεργα δογματικά «ταμπού» όπως, ας πούμε, οι θεσμοθετημένες με αρχές και κανόνες εργασιακές σχέσεις. Να εγκαθιδρυθεί μ’ άλλα λόγια η απόλυτη, και άνευ όρων, κυριαρχία των αγορών. Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού εφ’ όλης της ύλης, εφ’ όλης της έκτασης και σ’ όλη του την αποκρουστική μεγαλοπρέπεια. Με την Ελλάδα, εννοείται, στον ρόλο του πειραματόζωου, όπως γίνεται ήδη εδώ και πέντε χρόνια. Πολύ περισσότερο τώρα, οπότε η Αριστερά στην Ελλάδα νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα δικά της. Αν είναι δυνατόν!
Γι’ αυτό σου λέω. Θέλεις «ευρώ πάση θυσία»; Και το εννοείς; Ε, αυτό είναι, παρ’ το και βοήθειά σου…
Via : www.avgi.gr
