γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η επόμενη μέρα μίας αποτυχίας, γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τέτοια είναι, φέρνει στο μυαλό την αιώνια ρήση του Τσόρτσιλ πως η νίκη έχει πολλούς πατεράδες αλλά η ήττα θα είναι πάντα ορφανή! Φυσικά και η κριτική των προπονητών του καναπέ και του football manager, έρχεται πάντα την επόμενη μέρα να προστεθεί στο εθνικό σπορ της χώρας μας, την διχόνοια. Ένα πέρασμα στη ζούγκλα των social media σε κάνει να καταλάβεις πως σε αυτή την χώρα το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι πάντα η δυσκολία να καταλάβουμε πως ανάμεσα στο κατάμαυρο και το κάτασπρο, υπάρχει και το γκρι! Και η ισοπέδωση ή η αποθέωση απέχουν πάντα ένα δοκάρι και μέσα ή ένα δοκάρι και έξω στο ποδόσφαιρο!
Η κεφαλιά που έκανε ο Μαυροπάνος πάει στο δοκάρι και αν έμπαινε μέσα, σήμερα οι ίδιοι που… σταυρώνουν τον Πογέτ θα τον αποθέωναν και το ίδιο θα συνέβαινε με ολόκληρη την ομάδα! Δοκάρι και μέσα, ήρωες αλλά δοκάρι και έξω; Όλοι άχρηστοι!
Συγγνώμη, αλλά σε αυτή την ανθρωποφαγία μετρήστε με εκτός!
Ναι, ξεκάθαρα, υπήρξε μέτριο παιχνίδι από πλευράς της Εθνικής μας, που δεν ρίσκαρε περισσότερο και δεν επιτέθηκε καλύτερα και με πιο έντονο τρόπο. Οι αποστάσεις που υπήρχαν σε κάποιες γραμμές μας ήταν μεγάλη, τον Ιωαννίδη τον αφήσαμε στην επίθεση να τρέχει και να προσπαθεί να κάνει κάτι που ήταν από τη φύση του πάρα πολύ δύσκολο. Από τα άκρα δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε καθόλου φάσεις και παιχνίδι. Θέλαμε να μην βρεθούμε σε ανοιχτό γήπεδο και να τρέχουμε να αμυνθούμε, κάτι που έκανε με πολύ αφέλεια το Λουξεμβούργο στο παιχνίδι πριν από λίγες μέρες και χωρίς μάλιστα να παίζει ο Κβασατσχέλια. Θέλαμε να απονευρώσουμε την Γεωργία και να περάσει ο χρόνος ώστε και η εξέδρα να αρχίσει να αγχώνεται και να παίρναμε τον έλεγχο. Μέχρι ένα σημείο έγινε, αλλά εκεί ακριβώς που άρχισε να ανεβαίνει η ομάδα, κάτι το άγχος, κάτι η κούραση, κάτι οι τραυματισμοί, η προσπάθεια μας να γίνουμε πιο επιθετικοί σιγά-σιγά ατόνησε.
Οι πρώτοι οι οποίοι έχουν πέσει στα πατώματα, φυσικά και είναι οι ποδοσφαιριστές και είναι αστείο να νομίζει πως στενοχωρήθηκε ο οπαδός που γράφει το ψηλό του και το κοντό του στο facebook, αλλά δεν… διέλυσε αυτό που συνέβη τους άμεσα ενδιαφερόμενους! Εκείνοι ξέρουν πόσο κοντά έφτασαν και εκείνοι ξέρουν τι έχασαν. Το ποδόσφαιρο δεν είναι λόγος εθνικής τραγωδίας, αλλά ένα παιχνίδι γιατί παίζει και ο αντίπαλος και μπορούσες να αντιληφθείς στο τέλος του χθεσινού παιχνιδιού τι σημαίνει για τον κόσμο στη Γεωργία αυτή η πρωτόγνωρη για τη χώρα επιτυχία. Έβλεπα δίπλα μου ανθρώπους 50 και 60 και 70 και παραπάνω χρονών να αγκαλιάζονται και να κλαίνε από χαρά γι’ αυτό που δεν είχαν ζήσει ποτέ. Από την άλλη, για την δική μας ομάδα ήταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία χαμένη έπειτα από μία δεκαετία για να πάμε ξανά σε μία μεγάλη διοργάνωση και κάποιοι παίκτες να μη φύγουν από την Εθνική ομάδα χωρίς να το έχουν ζήσει έστω και μία φορά.
Τώρα, χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και πρόγραμμα, κάτι που καταλαβαίνω πως είναι πάντα πολύ δύσκολο στη χώρα που ζούμε. Ακούγονται κάτι αστειότητες πως η τωρινή διοίκηση δεν θέλει να δεσμεύσει την επομένη, θέλουν έναν προπονητή πριν τις εκλογές της ΕΠΟ. Μόνο που ο κόσμος συνεχίζει και γυρίζει και δεν τους περιμένει να ανέβουν ή να κατέβουν! Ήδη τον Ιούνιο υπάρχουν δύο πολύ σημαντικά φιλικά, με τη Γερμανία και την Αυστρία αν δεν κάνω λάθος και πρέπει να υπάρχει προπονητής για να κρατήσει τα πολλά καλά αυτού του γκρουπ και να δει τι μπορεί να βελτιωθεί. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι πως ούτε στην Ομοσπονδία θέλουν να συνεχίσει ο Πογέτ και ούτε μάλλον επιθυμεί και ο ίδιος να μείνει, αν και στα αποδυτήρια οι ποδοσφαιριστές θα τον ήθελαν.
Όποια απόφαση και αν παρθεί πρέπει να γίνει σχετικά γρήγορα και δεν έχει την πολυτέλεια η ομάδα να μείνει ακέφαλη μέχρι να δεήσει η ΕΠΟ να κάνει εκλογές τον Ιούνιο. Ο χειρότερος σύμβουλος πάντα, μετά από μία κακή στιγμή, είναι να μείνει αδρανής, πιστεύοντας πως απλώς ένα κρύωμα είναι και θα περάσει. Σε περιπτώσεις ισχυρού σοκ, όπως αυτό που συνέβη στην Τιφλίδα, χρειάζεται αντιβίωση!
