Του Κώστα Γιαννακίδη
Δεν νομίζω ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης περίμεναν να ξημερώσει η μέρα για να μάθουν από τον Σαμάρα και τον Βενιζέλο ότι όσο καθυστερεί η λύση του ελληνικού προβλήματος, τόσο σφίγγει και ο κόμπος μέσα στον ενιαίο οικονομικό χώρο.Ασφαλώς το ξέρουν και οι ίδιοι. Όμως είναι και εξαιρετικά πιθανό να μην το πιστεύουν ή, ακόμα χειρότερα, να μην μπορούν να το εξηγήσουν στην κοινή γνώμη των χωρών τους. Δεν είναι εύκολο για έναν πρωθυπουργό να ανέβει στο βήμα της Βουλής και να πει ότι ένα γενναίο ποσοστό από τα δανεικά προς την Ελλάδα το έκαψε ο ήλιος ή πνίγηκε στο Αιγαίο. Και είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψει πώς θα πέσουν τα κομμάτια του ντόμινο έτσι και καταρρεύσει η Ελλάδα.
Ο Σαμαράς, λοιπόν, εκφράζει δυσφορία. Θα πάει και στη σύνοδο κορυφής για να τους κάνει μούτρα. Δεν θα έχει άδικο. Η κυβέρνηση σύρθηκε πίσω από απαιτήσεις που έφτασαν ως και τα όρια του παραλογισμού. Εξάντλησε το πολιτικό της κεφάλαιο. Αν δούμε σήμερα το βίντεο με τον Σαμαρά να λέει ότι θα βγει να κυνηγήσει επενδύσεις μπορεί και να μας φανεί γελοίο. Και κάπου εκεί κοντά, στις παρυφές του γελοίου ή στη χώρα της ματαιότητας, φύεται η δυσφορία των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών. Ε, και;
Η αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας δεν δίνει την παραμικρή σημασία στη δική μας δυσφορία. Έχει να κάνει με το μέλλον μας, αλλά στην ουσία δεν ασχολείται με αυτό. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μπαλάκι πινγκ πονγκ, επάνω σε ένα σκληρό παιχνίδι μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ. Και μόλις σήμερα το πρωί κατάλαβε ότι μπορεί να βρεθεί και εκτός τραπεζιού.
